Gerrit-Jan Bouwman runt een herberg op het Spaanse deel van de Camino pelgrimsroute naar Santiago. Hier lopen normaalgesproken duizenden mensen. Nu is het stil. Vanwege de corona besmettingsgevaar is het verboden de route te lopen. Hij maakt zich echter weinig zorgen, want op meerdere kruispunten in zijn leven leerde hij los te laten, en mee te buigen naar een andere richting.

Gerrit-Jan Bouwman

De eerste keer was in Australië. Vol geloof had hij samen met zijn vrouw Annemieke besloten om uit het Nederlandse familiebedrijf te stappen in een verlangen om meer van God te zien en door te geven in hun dagelijkse werkzame leven. Zo waren ze met hun vier kinderen in Australië beland,  na een omweg en middels wonderbaarlijke interventies. Hier zouden ze – op uitnodiging van een eigenares van een farm (boerderij) – missie en ondernemerschap gaan integreren. In de jaren daarvoor had hij het familiebedrijf in Nederland succesvol vernieuwd en uitgebouwd. Hun zoektocht ‘naar meer’ met als gevolg het afscheid nemen van het familiebedrijf werd in het thuisland minder begrepen. Gerrit-Jan was de beoogde opvolger, het was mede daarom een moeilijk en pijnlijk jaar geweest. Maar nu waren ze in Australië. Je zou verwachten dat hun ‘uitstappen in geloof’ beloond zou worden. Maar het liep anders dan ze hadden verwacht.

Verwachtingen loslaten

Hun huis bleek krakkemikkig, en binnen de kortste keren was hun spaargeld verdampt. Wat erger was: Gerrit-Jan kon in de samenwerking met de eigenaresse zijn ei totaal niet kwijt. Maar in plaats van hiertegen te vechten, besloten ze al vrij snel om hun verwachtingen los te laten. “We besloten om onze ziel uit het bedrijf te halen, en met hart en ziel vanuit ons gezin een bediening te ontwikkelen,” vertelt Gerrit-Jan. Op de farm werkten veel jongere backpackers, vaak voor een maand of drie. Die namen ze op in hun gezin. “We hebben wel 300 backpackers over de vloer gehad, waar we ons simpele gezinsleven mee deelden. We woonden ver weg van het uitgaansleven, maar ze gingen mee naar het strand of boodschappen doen met het gezin. Overdag werkte ik met ze op de boerderij. We hebben het leven als het ware gedeeld met deze jongeren; gesprekken ontstonden tijdens het boodschappen doen, de gezamenlijke maaltijden of het leggen van graszoden.” Het liep niet als verwacht en ze moesten verwachtingen loslaten, maar het werden mooie jaren die hen diepgang en vervulling gaven.

Na vijf jaar verslechterde de werkrelatie met de eigenaresse. “We gaan hier per 1 juni 2016 weg,” liet Gerrit-Jan haar weten in het begin van het jaar. Het was een datum die ze van God meenden te ontvangen. Dus gingen ze rondkijken naar een andere plek waar ze een gemeenschap zouden kunnen opbouwen, en waar wonen, werken en geloof samen zou kunnen gaan. Ze bekeken een zestal locaties, zonder succes. Juni kwam snel dichterbij, ze zaten – ook financieel – op een nulpunt. Waar moesten ze naartoe? Hoe zou het verder gaan?

Andere richting

Het werd in eerste instantie een periode in Nederland, want de ouders van Annemieke besloten hun huwelijksjubileum eerder te gaan vieren, en betaalden hun vlucht naar Nederland.  Terug in Nederland, ontmoetten ze Marijn Burkunk, een van de oprichters van Oasis Trails. Deze nodigde Gert-Jan uit om mee naar Spanje te gaan om een locatie te vinden en op de Camino om daar een herberg te openen. Dat gebeurde begin 2017 en in februari is net ook een klooster aangekocht.  “Zestigduizend mensen lopen per jaar langs deze route in Noord-Spanje,” vertelt Gerrit-Jan. “In de herberg hebben we 25 bedden, met een kernteam van vier mensen en met jaarlijks 40 tot 50 vrijwilligers uit alle werelddelen, leven en werken we samen. Dat is op zichzelf al rijk, daarnaast zijn we er voor de zoekende pelgrims, die we onder andere Jezus-meditaties aanbieden.”

‘Wat als God iets anders van plan is’?

“Dit jaar zag er veelbelovend uit,” vervolgt Gerrit-Jan. “Alle vrijwilligers waren al ingeboekt voor het jaar, maar het lopen van de Camino is vanwege het coronavirus een verboden activiteit geworden. Alles is stil komen te staan. Ik ben een doener, een pionier. Stilzitten is niks voor mij, maar we nemen nu bewust veel tijd voor gebed. God schudt ons. Wat wil God zeggen, wat is Hij van plan? Wil Hij iets anders? We willen luisteren, want we leven in bijzondere tijden. Daarvan ben ik overtuigd.”

Zie meer over Oasis Trails

Gerrit-Jan vertelt in deze video over het nieuwe gebouw: het klooster in het dorpje Barbarin